Το διήγημα τηρεί τα λογοτεχνικά θέσμια μιας νοητής απόστασης (έτσι το όνομα αναφέρεται απλώς σαν Μ), αλλά δεν είναι προϊόν μόνο μυθοπλασίας. Αντίθετα, βασίστηκε σε έρευνα ανάμεσα σε επιζώντες που γνώρισαν τον Σάββα Μένοικο, όπως και σε έρευνα σε ό,τι έχει γραφτεί μέχρι στιγμής. Με αυτή την έννοια το διήγημα χρησιμοποιεί την υπαρκτή (βιβλιογραφικά και βιωματικά καταγραμμένη) Ιστορία, αλλά ο αφηγητής δημιουργεί ένα πλαίσιο το οποίο είναι και προέκταση της υπάρχουσας λογοτεχνίας, αλλά και ευρύτερων λογοτεχνικών στρατηγικών. Και όπως είδαμε η λογοτεχνία λειτούργησε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και σαν υπόγεια εναλλακτική μνήμη, που κωδικοποιούσε την εναλλακτική αφήγηση της καθημερινότητας απέναντι στην επίσημη «Ιστορία» της λογοκρισίας. Ταυτόχρονα, ο αφηγητής παρεμβάλλει, με μια σχεδόν μπρεχτική πρακτική, τις λέξεις που λείπουν από την τραυματική βιωματικότητα, για να αποκατασταθεί το πολιτικό πλαίσιο και να διαφανεί το εύρος της ιστορικής στιγμής.