Το Κοράκι ξέρει μια λέξη, μοιραία για τον ποιητή και την Ποίηση: "Nevermore". Το κεραυνοβολημένο δέντρο δεν θα ξανανθίσει ποτέ πια (To one on Paradise) ούτε ο χτυπημένος αητός θα ξαναπετάξει, το πιο ανώδυνο όνομα της σιωπής (Silence) είναι το "No More". Ποτέ πια. Ποτέ πια. Ο μαγικός θλιμμένος ήχος μεταμορφώνει τα πάντα (To Zante) αλλάζει την ομορφιά σε στάχτη ("weep now or never more" Leonore) τη ζωή σε θάνατο, το χρόνο σε τυραννία, τον έρωτα σε ανάμνηση, το όνειρο σε εφιάλτη. Είναι το έμβλημα, η πινακίδα του ποιητικού χώρου του Πόε. Οι δυο τούτες λέξεις αποτελούν ίσως το μυστικό σημάδι όλου του έργου του. Είναι το ελεγειακό επίγραμμα της ίδιας της ποίησης και του θανάτου της, της γοτθικής φιλολογίας που ο Πόε κατέστρεψε για πάντα, του ευτυχισμένου έρωτα και του ονείρου, της αθωότητας των κειμένων και της ευτυχίας της γραφής