1. Ἐμεῖς οἱ βικτωριανοί
2. Ἡ ὑπόθεση τῆς καταστολῆς
1. Ἡ προτροπή στόν Λόγο
2. Ἡ ἐμφύτευση τῶν διαστροφῶν
3. Scientia Sexualis
4. Τό σύστημα τῆς σεξουαλικότητας
1. Το ζητούμενο
2. Μέθοδος
3. Το πεδίο ἔρευνας
4. Περιοδολόγηση
5. Το δικαίωμα τοῦ θανάτου καί ἡ ἐξουσία πάνω στή ζωή
Η τρίτομη ~Ιστορία της Σεξουαλικότητας~ (~Η βούληση για γνώση~, ~Η χρήση των ηδονών~, ~Η επιμέλεια εαυτού~) προεκτείνει τις έρευνες των βιβλίων ~Η αρχαιολογία της γνώσης~ και ~Επιτήρηση και τιμωρία~. Ο πρώτος τόμος επικεντρώνεται στον αστερισμό των φαινομένων που συνήθως περιγράφονται με τους όρους ~σεξουαλικότητα~ και ~σεξ~. Δεν επιχειρεί να καταδείξει μια υποτιθέμενη ~καταστολή~ της σεξουαλικότητας προκειμένου να συμβάλει στην ~απελευθέρωσή~ της, αλλά να αναλύσει με ποιον τρόπο διαμορφώθηκε μια βούληση για διεξοδική γνώση του σεξ, η οποία πήρε τη μορφή μιας ~επιστήμης της σεξουαλικότητας~, που με τη σειρά της επιτρέπει μια ολοένα και πιο σφαιρική διαχείριση της κοινωνικής και σεξουαλικής ζωής.
Ο Μισέλ Φουκώ παρουσιάζει μια αρχαιολογία των λόγων επί της σεξουαλικότητας (ερωτική λογοτεχνία, εξομολόγηση, ιατρική, παιδαγωγική, ψυχανάλυση, δίκαιο κ.λπ.) από τον 17ο και κυρίως τον 19ο αιώνα, και θέτει ορισμένα καίρια ερωτήματα για μια ~πολιτική ιστορία των σωμάτων~: Ζούμε σε μια κοινωνία που καταπιέζει τη σεξουαλικότητα; Η σεξουαλικότητα και οι λόγοι περί αυτής υφίστανται λογοκρισία ή αντιθέτως παροτρύνονται ολοένα και περισσότερο; Ποιον ρόλο επωμίζεται η σεξουαλικότητα στο πλαίσιο της σύγχρονης βιοεξουσίας; Πώς θα μπορούσε να οριστεί, σε επίπεδο σωμάτων, μια αντίσταση σε αυτή τη βιοεξουσία;
᾿Από τους δυό αὐτοὺς ἀργόσυρτους αἰῶνες, ὅπου ἡ ἱστο ρία της σεξουαλικότητας θὰ ἔπρεπε να διαβαστεί πρίν ἀπ' ὅλα ὡς τὸ χρονικό μιας αύξουσας καταστολής, ἔχουμε άραγε λυ τρωθεί; Ελάχιστα, μᾶς ἀπαντοῦν και σήμερα ἀκόμα. Ίσως, χάρη στον Freud. ᾿Αλλά με πόση περίσκεψη, με πόσην Ιατρική σύνεση, μὲ πόσην επιστημονική ἐγγύηση ἀβλάβειας, καὶ με πόσες προφυλάξεις γιὰ νὰ συγκρατηθούν ὅλα, χωρίς κίνδυνο « ἐκτραχηλισμού », στον πιο σίγουρο καὶ πιο διακριτικό χώ ρο, ἀνάμεσα στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι και στη συνδιάλεξη: ἄλλος ἕνας ἐπωφελής ψίθυρος πάνω σ' ἕνα κρεβάτι. Μήπως όμως θα μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετικά : Μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι, ἂν ὄντως ἡ καταστολή ὑπῆρξε, ἀπό τήν κλασική ἐποχή κι ἐδῶ, ὁ θεμελιακός τρόπος σύνδεσης ἀνάμεσα στὴν ἐξουσία, στη γνώση καί στη σεξουαλικότητα, τότε δέν μποροῦμε νὰ λυτρω θοῦμε ἀπ' αὐτὴν παρά μ' ἕνα πολύ ὑψηλό ἀντίτιμο : θα χρεια ζόταν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἡ παράβαση τῶν νόμων, ἡ ἄρση τῶν ἀπαγορεύσεων, ἡ εἰσβολή του λόγου, ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἡδονῆς στην πραγματική ζωή καί μια ὁλότελα νέα διάταξη τῶν μηχανισμῶν τῆς ἐξουσίας· γιατί καί το μικρότερο κομμα-τάκι ἀλήθειας βρίσκεται κάτω ἀπό τήν πολιτική αἵρεση. Έπο-μένως, τέτοια ἀποτελέσματα δέν μπορεῖ κανείς να τα περιμέ-νει ἀπό μιά σκέτη ἰατρική πρακτική, οὔτε ἀπό ἕνα θεωρητικό λόγο, ὅσο αὐστηρός κι ἄν εἶναι. Καταγγέλλονται λοιπόν ὁ κονφορμισμός τοῦ Freud, οἱ ὁμαλοποιητικές λειτουργίες τῆς ψυχανάλυσης, ἡ τόση δειλία πίσω ἀπό τίς μεγάλες παραφορές τοῦ Reich, καί ὅλες οἱ συνέπειες τῆς ἔνταξης ποὺ ἐξασφαλίζει ἡ « ἐπιστήμη » τοῦ σέξ ἡ οἱ ἐλάχιστα διφορούμενες πρακτικές τῆς σεξολογίας...»
Μ.Φ.