Ήταν μια φορά, θα πουν οι ψαλτάδες μας, ένας Εβραίος χωρίς όνομα που τον έλεγαν Αρχιβάλδη Ραποπόρ. Γεννήθηκε το 1943 σε μια μικρή πόλη του νότου, πέντε μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του που είχε πεθάνει στο λαιμητόμο εξαιτίας μιας αντιφασιστικής ενέργειας που του είχαν αποδώσει. Και οι μαμές είπαν μετά, με φρίκη, για το σκληρό χαμόγελο που σημάδευε το πρόσωπό του σαν τον ξερίζωναν από τα σπλάχνα της μάνας του. Είπαν ακόμα οι μυστικοπαθείς χωρικές πως δεν έβγαλε την παραμικρή κραυγή, έτσι όπως το απαιτεί η πανάρχαια τελετή του ερχομού στον κόσμο, μα πως φάνηκε αντίθετα να χαίρεται τον χωρισμό του από το μητρικό πλακούντα, σαν έκοψαν το σάρκινο κορδόνι που φυσικά τον ένωνε. Η μάνα, είπαν ακόμα, φίλησε τα χείλη του νεογέννητου και του μίλησε στο στομάχι λέγοντάς του, τραγικός είναι ο κόσμος όπου έρχεσαι παιδάκι μου κι ο πόνος μας δε θα βρει τέλος. Δάκρυ ποτέ να μην υγράνει τα μάτια σου, γέλιο ποτέ να μην ταράξει το πρόσωπό σου, μονάχα να χαμογελάς θα μπορείς και δε θα ξεχάσεις το μαρτύριο που έβαλαν στον πατέρα σου που ήταν μεσσίας και προφήτης και ραβίνος σαν όλους τους συντρόφους του. Και, σύμφωνα πάντα με τα όσα διηγήθηκαν μαμές, έφυγε ολόγυμνη λέγοντας πως μια μάνα εβραία δεν εγκαταλείπει ποτέ το παιδί της. Και πήγε κι έσφαξε έναν αξιωματικό των S.S. που συνάντησε κοντά στο μαιευτήριο, γιατί ο οίκος των τοκετών δεν βρισκόταν μακριά από το μπορντέλο όπου σύχναζαν οι φασίστες φαντάροι.