Πώς οι φορείς εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ καταφέρνουν να μη λογοδοτούν, ακόμα και σε περιπτώσεις εξόφθαλμων παρατυπιών; Πώς ανασυγκροτούνται οι θεσμοί, ώστε να είναι από τη φύση τους ανεξέλεγκτοι; Πώς ελίσσονται τα οργανωμένα συμφέροντα μέσα σ’ αυτό το δυστοπικό σκηνικό και πώς συσχετίζονται με τους φορείς εξουσίας, προωθώντας την ατζέντα τους; Πόσο ευρωπαϊκός είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας; Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας ήταν πράγματι μια συμφωνία των ευρωπαϊκών κρατών; Κινδύνεψε στ’ αλήθεια η Ελλάδα με έξοδο από τη Σένγκεν στο αποκορύφωμα της προσφυγικής κρίσης;
Η Ευρώπη των «δημοκρατικών αξιών» συρρικνώνεται ραγδαία, αφήνοντας όλο και περισσότερο χώρο για την αποδοχή μιας εκχυδαϊσμένης εξουσίας που δεν αναγνωρίζει ούτε καν τα πεπερασμένα όρια της ευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας. Οι πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και η ευρωπαϊκή κοινότητα επιταχύνουν την αποδόμηση.
Η έρευνα αυτή επιχειρεί να αποδείξει πως ό,τι βλέπουμε και ακούμε γύρω μας σήμερα δεν είναι πλέον από μόνο του αρκετό για να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητά μας. Η διεκδίκηση περισσότερης λογοδοσίας είναι απαραίτητη για να αποτραπεί ακόμα ένα ταξίδι της ευρωπαϊκής ιστορίας ως την... «άκρη της νύχτας».