– Εισαγωγικό Σημείωμα του Συγγραφέα για την ελληνική έκδοση.
– Ultras. – Ξωτικά.- Κόκκινη σημαία στο Κυρηνάλιο.
– Φασίστες.- Περιφρούρηση ενάντια σε έξωση.
– Πλατεία Κουρδιστάν.- Μπέλφαστ.- Θεός Τίβερης.
– Εβραίοι.
– Εκείνος ο κακός χαμός στην οδό Merulana.
– “Αμετανόητοι” σε άτακτη φυγή.
– Το τελευταίο ντου.
– Ευχαριστίες.
– Παράρτημα: Βαλέριο Βερμπάνο. Μια πληγή ακόμα ανοιχτή.
Αυτή είναι η συμμορία μου, ένας από τους τελευταίους αυτόνομους πυρήνες που έχουν απομείνει σ’ αυτή την παρακμάζουσα πόλη. Οι σύντροφοι από τα άλλα κοινωνικά κέντρα μας δουλεύουν για τη συμπεριφορά μας που παραπέμπει σ’ εκείνη των μαχητών της νύχτας. Έτοιμοι πάντα για τη σύγκρουση, τόσο με τους μπάτσους όσο και με τους φασίστες. Λένε ότι ενώ έχει πέσει πια μέχρι και το τείχος του Βερολίνου εμείς συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε στο 1977.
Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο, αναρωτιέμαι εγώ. Κανένας από εμάς δεν πρόλαβε το ‘77 και για το τείχος δεν νοιαστήκαμε ποτέ και καθόλου. Εμείς προερχόμαστε από μια άλλη ιστορία. Αυτό κραυγάζω πάντοτε με την οργή των δεκαοχτώ μου χρόνων σε αυτούς τους εξημερωμένους συντρόφους που παλιμπαιδίζουν κοροϊδεύοντάς μας, αλλά στο τέλος πάντα μας καλούν.
Εγώ είμαι χαρούμενος που ανήκω σε αυτήν τη συμμορία.
Μια χαρά που η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί ούτε καν ν’ αντιληφθεί, μια χαρά φτιαγμένη από αγώνες ενάντια σε ανεμόμυλους στα λεηλατημένα προάστια, ενάντια σε μεγαλοεργολάβους και εμπόρους ουσιών. Η χαρά του ν’ ανήκεις σε κάτι που κάποτε υπήρξε μεγάλο και που ίσως μια μέρα να ξαναγίνει. Άλλωστε αν από την πολιτική αφαιρεθεί η ονειροβατούσα και ρομαντική πλευρά, ακόμα κι αν είναι εφηβική, τότε τι απομένει; Απομένει μονάχα ο κυνισμός.
Καλύτερα λοιπόν έφηβος μαχητής της νύχτας παρά κυνικός πολιτικάντης.